بتن اکسپوز یا بتن نما به بتن هایی گفته می شود که به صورت بلند مدت یا میان مدت نما بوده و سطح بتن سطح نهایی کار بوده و بر روی آن پوشش یا مصالح دیگری اجرا نمی گردد. از جمله این نوع بتن ها می توان به ساختمان هایی با نمای بتن و یا پل ها اشاره نمود. بنابراین اجرای بتن های اکسپوز نیازمند توجه و تمهیدات ویژه برای به دست آوردن سطح نهایی صاف، پرداخته شده و زیبا می باشد. بدیهی است که وجود تخلخل، کرمو شدگی و پله در بتن می توانند باعث نازیبایی این بتن گردد از این رو در اجرای بتن های اکسپوز باید تمهیدات لازم به کار گرفته شود تا اختلال های اجرایی از این دست اتفاق نیفتد.
همچنین پنل های بتن اکسپوز، پنلهای پیش ساخته بتنی است که به عنوان نمای خارجی یا داخلی استفاده میشود. سطح این بتن میتواند کاملاً صاف و صیقلی یا مُکدار (دارای خلل و فرج) باشد. بتن اکسپوز دارای افزودنیهایی است که کارایی آن را در تحمل شوکهای حرارتی و مقاومت در برابر جذب آب سطحی بالا میبرد. کیفیت ظاهری و سطحی نما از اهمیت بالایی برخودار است. از مزایای بتن اکسپوز امکان تولید در ابعاد مختلف و امکان اجرا در تمام فصول است.
برخی از اقدامات لازم برای اجرای بتن های اکسپوز و نما به ترتیب شامل استفاده از طرح اختلاط مناسب با کارآیی بالا، استفاده از روغن قالب، تراکم مناسب، استفاده از قالب های سالم و نو به نحوی که سطح کار مختل نشده و شیره بتن فرار نکند می باشد. همچنین دقت در شاقول و عدم نصب پله ای، تحکیم و بستن خوب قالب ها به نحوی که در حین بتن ریزی جابجایی صورت نگیرید از دیگر اقدامات موثر در این زمینه می باشد.
از نقطه نظر معماری استفاده از متریال بتن اکسپوز در طراحی داخلی و خارجی، فضا را به سمت سبک های مدرن و صنعتی سوق خواهد داد. همچنین بتن اکسپوز به دلیل ماهیت سرد خود فضا را با سردی خاصی همراه خواهد نمود بنابراین هنگام استفاده از این متریال باید آن را متناسب با شرایط فضا به کار برد.
سردر اصلی دانشگاه تهران را می توان یکی از بهترین نمونه های استفاده از بتن اکسپوز در معماری مدرن ایران دانست. سردر اصلی دانشگاه تهران در سالهای ۱۳۴۵–۱۳۴۶ خورشیدی بر پایه طرحی از کوروش فرزامی، یکی از دانشجویان دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ساخته شد. محاسب این طرح سیمون سرکیسیان بود. ساخت آن را شرکتی ایرانی به نام شرکت آرمه به پایان برد.